Scopie & Zaal

Ik zou afgelopen week meelopen op de afdeling scopie, hier heb ik alleen maandag ochtend meegelopen. Ik heb nog nooit zoiets meegemaakt. De hele wachtkamer zit bij de dokter in de kamer en alle patiënten kunnen gewoon alles van elkaar horen tijdens intake gesprekken. Terwijl de dokter dingen bespreekt met de patiënt, deed jk alvast controles bij de volgende patient. Als iedereen was geweest dan kwamen er patiënten voor de scopie, hier was wel iets meer privacy. Maar nog lopende band werk, ongelofelijk! Daarna heb ik paar dagen meegekeken op zaal, er lagen 13 patiënten. Mannen & Vrouwen gescheiden van elkaar en geen gordijntjes voor privacy. De overdracht werd aan bed gedaan, ook hier is er geen privacy meer voor de patiënt. Rapporteren, Controles.. alles word nog met pen en papier gedaan. Als patiënten medicatie nodig hebben, haalt familie deze op bij de apotheek. Er is bijna niks op voorraad. Volgende week loop ik nog een weekje mee op deze afdeling. Het is leerzaam en indrukwekkend, s’avonds als ik in het huis ben, ben ik helemaal gesloopt. Dit komt trouwens ook door de route die ik dagelijks loop, ik kan ook in een overvolle bus stappen, maar dat doe ik mijzelf niet aan. Dus loop liever 5 km, maar het is wel een survival route. Ik zal binnenkort wat meer over de stad Kathmandu schrijven. Bij video’s heb ik een deel van de route richting ziekenhuis geüpload